foto: samen met de Lama
Je mist vaak pas iets op het moment dat het onbereikbaar voor je is. Zo werkt het nu eenmaal in ons hoofd. Ik moet terugdenken aan toen ik een jaar of elf oud was en ik een plaatjesbeugel kreeg. Mensen die een beugel hebben of hebben gehad, weten dat zodra die beugel geplaatst is je heel veel lekkers niet meer mag, o.a. kauwgom, snoepjes en frisdrank. Als kind miste ik vooral de kauwgom. Niet dat ik voor die tijd zo gek op kauwgom was, maar sinds ik de beugel had, zag ik al mijn vriendinnetjes lekker op kauwgom kauwen en dat wilde ik ook. Zo is het in deze tijd ook. Vanochtend had ik enorm veel zin om naar de sauna te gaan, voor mij de ultieme manier om te ontspannen. Helaas is de sauna gesloten, net zoals alle restaurants, bioscoop, theater en noem maar op. De gedachten over alles wat je nu niet kunt doen, kunnen je helemaal vastgrijpen. Het verlangen naar al die onbereikbare zaken zorgt voor spanning. Echter we hebben daar ook een keuze in, want alles wat je aandacht geeft groeit. Als je al je aandacht richt op alles wat nu niet kan, zal het verlangen alleen maar toenemen, maar je kunt er ook voor kiezen om je aandacht te richten op het moment van nu en berusting proberen te vinden in deze situatie. Dit is een hele kunst. Berusting in de situatie vinden, vraagt om heel dicht bij ons Zelf (onze pure kern) te komen. Dit betekent dat we alle rollen die we onszelf vanuit ons ego hebben opgelegd dienen los te laten. Dit is echter heel erg moeilijk, want nu komen we erachter dat we toch wel erg gehecht zijn geraakt aan al die rollen. En we komen tot de confronterende conclusie dat we ons misschien wel veel te veel rollen hebben aangemeten. Gisteren zag ik in het nieuws een jong stel met twee jonge kinderen. Ze hadden de grootste moeite om de rollen die ze zichzelf hadden aangemeten vast te houden en te combineren. Ze moesten opeens hun aandacht verdelen tussen hun werk en hun kinderen. Ze hadden allebei een fulltimebaan en ook al werkten ze thuis, hun werkgever bleef veel van hen vragen. Maar ze hadden ook de volledige zorg voor hun beide jonge kinderen, die de hele dag door aandacht bleven vragen. Het lijkt me een confronterende periode voor deze mensen, want misschien komen ze er wel achter dat ze wel te veel rollen op zich hebben genomen. Ik moet terugdenken aan een gesprek dat we ooit voerden tijdens onze reis door Tibet met een wijze Lama. Deze Lama leefde een deel van de tijd in Canada en een deel van de tijd in Tibet. Hij was dus erg bekend met de leefstijl van de westerse mens. Hij zei dat de mensen in het westen vaak teveel willen, dat past niet in een mensenleven. Dit is iets waar de mensen in Tibet veel minder last van hebben. Het voortdurend streven naar meer, groter en beter is een Tibetaan vreemd. Echter als we naar de mensen in het westen gaan kijken, lijkt de sleutel tot geluk te zitten in een leuk gezin, een glansrijke carrière, een uitgebreide vriendenkring, een bruisend sociaal leven, etc, etc. Misschien willen we ons wel veel te veel rollen aanmeten en zijn we vaak niet bereid om daarin keuzes te maken. Een reden kan zijn dat de gemiddelde westerling gelooft dat hij of zij maar een keer leeft en dan moet alles in dit leven gepropt worden. Boeddhisten geloven in reïncarnatie dus als het niet in dit leven komt, dan wel in een volgend leven. Zou dit het verschil zijn? Ik weet het niet. Ik geloof in elk geval dat we niet alles kunnen hebben en we zeer bewuste keuzes moeten maken. Ik wil daarover graag iets heel persoonlijks delen. Olaf en ik hebben geen kinderen. Dat is voor ons een zeer bewuste keuze geweest, waar we heel lang over hebben nagedacht en ook heel veel gesprekken over hebben gevoerd. Voor ons zou kinderen krijgen, betekenen dat we ons leven drastisch zouden moeten omgooien. De allerbelangrijkste beweegreden voor ons was dat we vonden dat we niet meer konden reizen met kinderen, niet op de intense manier zoals we nu reizen in elk geval. De drang om te blijven reizen en om ervaringen te delen, mensen te inspireren, te laten zien hoe mooi onze wereld is en hopelijk daar nog veel boeken over te mogen schrijven, was voor onze groter dan de wens om kinderen op de wereld te zetten. Olaf en ik houden ontzettend van kinderen, dit is dan ook het offer dat wij brengen om ons pad te volgen. Naar mijn idee vraagt het leven nu eenmaal offers, ook in de vorm van keuzes.
Nu worden wij, als mensen, pijnlijk met de neus op de feiten gedrukt en geconfronteerd met de situaties en de rollen die we hebben aangenomen in het leven. Hoe meer we blijven vasthouden aan de rollen die het ego allemaal voor ons heeft bedacht, des te moeilijker we het in deze tijd zullen hebben. Hoe meer we tot ons Zelf kunnen komen, des te meer berusting zullen we in deze periode vinden.
Ik wil dit stukje afsluiten met te benoemen dat ik dit niet schrijf om met een streng vingertje te wijzen. Iedereen heeft het recht om zijn of haar eigen keuzes in het leven te maken. Ik heb niet het recht om dit te veroordelen. Ik hoop echter dat ik mensen aan het denken mag zetten. En dat door bewustwording mensen rust en balans mogen vinden in deze moeilijke periode.
