Hoe anders ziet het feest er vandaag uit, dan dat we ons dat hadden voorgesteld. Nergens zijn er feestelijke bevrijdingsfestivals, braderieën of wat dan ook. Maar hoezeer realiseren we ons net nu in deze tijd hoe belangrijk onze vrijheid is. We hebben flink moeten inboeten op onze vrijheid, deze keer niet omdat er een bezetter ons land binnen was gevallen, maar we doen het voor de gezondheid van onszelf en van onze naasten. Nadat we ons al zeker zeven weken netjes aan de maatregelen houden, merk ik nu dat het hier en daar begint te borrelen bij mensen. Het heeft nu wel lang genoeg geduurd. Ik heb daar begrip voor. Ik maak me ook zorgen om veel mensen: want hoe is het met onze mentale gezondheid gesteld na zeven weken intelligente lock down? Ik moet aan alle mensen denken die eenzaam zijn, bij wie niemand op bezoek kan, omdat ze in een risicogroep vallen. Eenzaamheid doet heel veel met mensen, als sociale wezens kwijnen we weg zonder contact. Ik vrees dat in verzorgingshuizen mensen doodgaan van eenzaamheid. Ik denk ook aan de mensen die lijden aan depressies, angsten of in een burnout zitten. Hoe moeilijk moet deze tijd voor hen zijn. Om mentaal gezond te blijven hebben we andere mensen om ons heen nodig en is het belangrijk om elke dag even naar buiten, het liefst de natuur, in te kunnen.
Van de andere kant begrijp ik de ernst van de situatie en is het belangrijk om ons aan de regels te houden. Gisteren was het Dodenherdenking en zag ik op televisie beelden van een stoffige zolder van een kerk. Op deze plek hadden joden ondergedoken gezeten. Zij hebben daar drie jaar gezeten. Zij konden niet naar buiten. En als ze opgemerkt werden door de Duitsers, zouden ze afgevoerd worden naar een concentratiekamp om waarschijnlijk nooit meer terug te keren. En als ik dan naar hun situatie in de oorlog kijk, dan is ons offer klein. We mogen nog naar buiten. Niemand die ons oppakt en als vee afvoert.
Zo kunnen we ons hele leven in perspectief zien. Het is altijd goed om te blijven reflecteren. Ik weet dat mensen het nu heel moeilijk hebben. En dat we op onze vrijheid hebben moeten inboeten. Ik weet ook dat de situatie niet te vergelijken is met de ellende waar de mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog inzaten. Wat ik wel weet is, en dat wordt in deze crisis heel duidelijk, hoe dankbaar we mogen zijn met onze vrijheid. Dit is een kostbaar goed dat we nooit als een vanzelfsprekendheid mogen zien.