Heb je dat ook wel eens dat je een hele tijd over iets zit te dubben? En opeens komt er dan zo’n inzicht, zo’n Aha-erlebnis en dan is het eigenlijk zo klaar als een klontje. Ik zat ook al een hele tijd te dubben. Coach of psycholoog? In feite ben ik het natuurlijk allebei, maar wat ga ik op social media zetten? Een vraag die al een tijdje door mijn hoofd speelt. De meningen zijn enorm verdeeld. De ene zegt: ‘Je moet je psycholoog noemen, want dan laat je zien dat je een lange studie achter de rug hebt en dat je kennis van zaken hebt. De ander zegt; ‘Je moet je coach noemen, want het woord psycholoog schrikt veel mensen af.’ Over beide meningen valt natuurlijk wat te zeggen.
Deze week sprak ik met Linda Graanoogst, journalist. Ze had mijn site bestudeerd en gaf aan dat ze de term ‘de reizende psycholoog’ een prachtige, allesomvattende term vond. En toen wist ik het: op social media noem ik me vanaf nu ‘de reizende psycholoog’. Ik reis over de hele wereld en deel mijn ervaringen en ik neem mensen mee op reis naar binnen, naar zichzelf, of dit nu in een coachings- of een therapietraject is. Dus de term ‘reizende psycholoog’ past perfect.
Als reizende psycholoog gebruik ik in mijn sessies niet alleen mijn kennis die ik tijdens uit mijn studie, maar ook de ervaringen van mijn reizen en de wijsheden die ik van mensen die op reis mijn pad hebben gekruist. Eigenlijk deel ik de wijsheid van de hele wereld om iemand te helpen dichter bij zichzelf te komen. Of dit nu in een therapie of in een coachingstraject is.
Ik zie de wereld als onze leerschool en wij zijn allemaal de studenten van het leven. Deze school leert ons hoe we ons leven leiden en hoe we uiteindelijk dicht bij onszelf kunnen komen, want volgens mij is dat onze ultieme les: bij jezelf komen. En om bij jezelf te komen zijn geen standaardlessen in. We kunnen geen werkboek doorwerken en dan zijn we er. Deze les is voor iedereen afzonderlijk een unieke en bijzondere reis. Het is een zoektocht en een ultiem avontuur. Graag wil ik zoveel mogelijk mensen helpen bij hun reis naar zichzelf, de reis naar het hart. Ik ben dan ook helemaal happy met de allesomvattende term: de reizende psycholoog.
Ik neem je graag mee naar een stukje van de reis die ik naar mijn hart heb gemaakt. Eigenlijk heb ik me zolang ik me kan herinneren anders gevoeld dan anderen. Dit vond ik niet altijd fijn, want als kind voelde het ook vaak eenzaam. Op school hoorde ik er vaak niet bij, dat deed me verdriet. Ik voelde me altijd een beetje vreemde eend in de bijt: ik was een stil meisje dat goed kon leren, graag alleen speelde en de meest fantastische avonturen bedacht. Als andere kinderen met elkaar een spel speelden, zat ik ergens in een verlaten weiland in het zonlicht te dromen. Ik hield ervan om samen met mijn oom uren door het bos te wandelen en te luisteren naar zijn verhalen over vroeger. In elke steen zag ik een versteend fossiel of een bijl uit de steentijd. Nu zouden we zeggen dat ik als kind ‘buiten de mainstream’ was. Tegenwoordig willen heel veel mensen dit zijn, maar als kind vond ik dat niet altijd leuk.
Buiten de ‘mainstream zijn’ bleef wel een issue in mijn leven. Op de middelbare school had ik veel vriendinnen en hebben we veel lol gemaakt. Daarna ging ik naar de PABO, opleiding tot leraar basisonderwijs. Ik was een goede student met een duidelijke mening over onderwijs. En daar kwam de volgende fase van ‘buiten de mainstream’ vallen. Door mijn duidelijke mening viel ik al snel buiten de boot in het onderwijs. Want heel eerlijk gezegd, is het vaak niet de bedoeling dat je te kritisch op het systeem bent. Ik vond dat het onderwijs om kinderen moest draaien en ik kreeg het gevoel dat dit in het onderwijs te weinig gebeurde. Ik koos daarom voor een baan in het speciaal onderwijs en ging verder studeren. In het speciaal onderwijs was het helaas, naar mijn mening, ook niet anders. Daar liep ik ook tegen het systeem aan.
Teleurgesteld verliet ik na mijn studie orthopedagogiek het onderwijs en ging in de GGZ werken. Hoe me dat is vergaan, heb ik in mijn vorige verhaal verteld. Kort gezegd: liep ik daar ook tegen het systeem aan.
Misschien klinkt dit allemaal erg negatief. Ik bedoel dit echter niet negatief, ik ben heel erg positief ingesteld. Maar ik ben ook heel erg gesteld op mijn vrijheid en ik wil achter het werk sta dat ik doe. Ik ben niet goed in het werken volgens strakke systemen, protocollen en programma’s: ik geloof daar niet in. Het allergrootste bezwaar is dat het dan niet meer om mensen gaat. Daar liep ik zowel in het onderwijs als in de GGZ. Ik kan geen werk uitvoeren waar ik niet achter sta, want dan kan ik niet leven vanuit mijn hart. Ik ben ervan overtuigd dat niemand werk kan uitvoeren waar hij of zij niet achterstaat. Uiteindelijk worden mensen daar ziek van. Helaas denk ik dat vele mensen dat wel doen. Anders zouden er niet zoveel mensen op hun werk uitvallen met spanningsklachten, stressgerelateerde klachten of een burnout.
In de reis naar mijn hart heb ik dan ook geleerd dat ik voor mezelf mag kiezen en mijn intuïtie mag volgen. Ik weet nu dat ik buiten de mainstream val en in tegenstelling tot mijn kindertijd, ben ik er nu wel heel erg blij mee en dankbaar voor. Het maakt nu dat ik voor mezelf durf te kiezen en ik altijd op zoek ben naar persoonlijke vrijheid. Ik leef en werk vanuit mijn hart.